Celem każdej rehabilitacji jest przywrócenie funkcji w jak największym stopniu w jak najkrótszym czasie, pomagając ludziom powrócić do ich funkcji przy minimalnym ryzyku ponownego urazu. Chociaż całkowity odpoczynek i odciążenie mogą złagodzić objawy, są one związane z negatywnymi potencjałami, takimi jak zmniejszona tolerancja tkanek i zwiększona podatność tkanek w przyszłości.

Zrozumienie, w jaki sposób tkanki reagują na stres fizyczny i obciążenie mechaniczne, jest pomocne w osiągnięciu równowagi między stabilizacją uszkodzonej tkanki a unikaniem roztrenowania.

Teoria stresu fizycznego

Według Muellera i Malufa tkanki biologiczne dostosowują się do zmian poziomu stosowanego stresu. Utrzymanie tolerancji tkankowej ma kluczowe znaczenie dla zapobiegania atrofii, podczas gdy przeciążenie powoduje hipertrofię. Nadmiernie wysoki poziom stresu prowadzi do uszkodzenia tkanki i potencjalnego trwałego uszkodzenia. Wielkość, czas i kierunek przyłożenia stresu określają ogólny poziom narażenia na stres fizyczny. Urazy mogą wystąpić z powodu krótkotrwałego naprężenia o dużej sile, naprężenia o małej sile stosowanego przez długi czas i/lub naprężeń o średniej sile przyłożonych do tkanki wielokrotnie. Aby to lepiej zrozumieć, warto przeczytać więcej na temat ćwiczeń w czasie rehabilitacji: https://punktrehabilitacji.pl/rehabilitacja/cwiczenia-rehabilitacyjne/.

Hipoteza mechanotransdukcji

Odnosi się do konwersji obciążeń mechanicznych na poziomie komórkowym powodujących zmiany strukturalne. Zwiększona grubość i szerokość kości w odpowiedzi na obciążenie mechaniczne jest klasycznym przykładem tej hipotezy.

Niezależnie od rodzaju obciążenia, skrętnego, ściskającego czy rozciągającego, bodziec mechaniczny wyzwala uwalnianie różnych substancji chemicznych, które z kolei powodują:

• odkładanie się warstw tkanki

• poprawiają tolerancję obciążenia.

Hipoteza ta jest zgodna z podrzędną zasadą prawa Wolffa, zgodnie z którą tkanki dostosowują się do określonych przyłożonych obciążeń. Na przykład narażenie na obciążenia ściskające kwalifikuje tkankę do tolerowania wyłącznie tego samego rodzaju zastosowanego obciążenia. Oznacza to, że zanim pacjent będzie mógł wrócić do uprawiania sportu lub aktywności, uszkodzona tkanka musi zostać poddana działaniu określonego poziomu obciążenia. Ciekawe informacje na temat zasady działania rehabilitacji można znaleźć również tutaj: https://urodaizdrowie.pl/rehabilitacja-wszystko-co-musisz-wiedziec/.

Fizjologiczne obciążenie tkanki, poniżej poziomu uszkodzenia, z wystarczającym czasem na adaptację, powoduje odpowiedź komórkową, która wzmacnia tkankę i poprawia jej tolerancję.

Mobilność i stabilność

Utrzymanie mobilności przy jednoczesnej stabilizacji uszkodzonej tkanki jest wymagane w skutecznej rehabilitacji. Kluczem jest tutaj unikanie sztywności. Sztywność mięśni odnosi się do współskurczu, występującego w odpowiedzi na ból i/lub kinezofobię. Odpowiedni poziom współskurczu umożliwia ruchliwość po zminimalizowaniu stresu, co też jest bardzo ważną informacją w tym kontekście.