Niektórzy mają taki ruch w pracy, że nie mają, kiedy zrobić sobie przerwy. A chodzi tylko o 15 minut. Ktoś pracuje cały czas, a od rana jest na jogurcie. Nie ma czasu zrobić sobie przerwy. A nie powinien tak robić. I przerwę każdy musi mieć. Musi. I kropka. Nie wolno nam też rezygnować z przerwy, po to by wyjść wcześniej. Wtedy większość osób by tak robiło. Byłoby to sprzeczne z celem, w jakim ustawodawca ustanowił przerwę w pracy. Nie ma zaś przeszkód, by pracodawca, jeżeli nie zdezorganizuje to pracy w przedsiębiorstwie, dał pracownikom swobodę w ustalaniu czasu, w którym skorzystają z uprawnienia do przerwy śniadaniowej.

Bo niech każdy sam zdecyduje, kiedy chce mieć przerwę. Z zasady jednak nie powinna być ona wykorzystywana w pierwszej godzinie od rozpoczęcia lub w ostatniej przed zakończeniem pracy. Byłoby to nierozsądne. Z samej istoty przerwy wynika, że przed jej rozpoczęciem i po jej zakończeniu musi być świadczona czynność, którą przerwano na wykorzystanie przerwy.

Zobacz także Oferty pracy z Żywca

Pracodawca w wewnętrznych regulacjach może wyznaczyć sztywne godziny, w jakich zatrudnieni mogą skorzystać z przerwy. Wtedy nie będzie chaosu. Co więcej, nie ma wymogu prawnego zobowiązującego do udzielenia przerwy w jednym czasie całej załodze.

Można na przykład pracowników podzielić na jakieś grupy. Trzeba pamiętać, że ustawa nie określa celu, w jakim pauza ma być wykorzystana. Każdy robi, co chce. Ale przerwa musi być. Na śniadanie, na papierosa, na kawę, na chwilę spokoju. Każdemu się należy. I wszędzie.